Water

Met al dat water van de laatste tijd, moeten de afvoeren wel goed in orde zijn. Op de foto zie je een klusje dat nog op mijn lijstje stond om te doen. Nu is het helemaal naar mijn zin! Vanmiddag kan het cement mooi drogen. Morgen de bestrating er weer en dan is het weer klaar!

Mountainbiken

Afgelopen zondagmorgen ben ik, samen met Alex, sinds tijden weer even weg geweest op de mountainbike. De laatste keer was vorig jaar september tijdens het mannen-mountainbike-weekend in Winterberg (Dsl).

Alex kwam mij rond 10.00 uur ophalen en circa een uurtje later zaten we in Diever klaar op de fiets voor vertrek. In het Drents-Friesewold zijn twee routes uitgezet met een lengte tussen de 25 en 30 km. Mooie routes door het bos, over de hei en hier en daar wat klimwerk over een zandbult (maar echt mountainbiken mag dat natuurlijk niet heten).

Het was mooi weer om te biken: niet te warm en geen regen. Dat het de afgelopen dagen veel geregend heeft was wel goed te merken. In het parcours lagen diepe plassen. Zo goed en zo kwaad als dat gaat probeer je die te ontwijken, maar dat lukt niet altijd. Bij terugkomst zaten we dan ook flink onder de bagger.

Het mannen-mountainbike-weekend 2007 staat gepland. Het laatste weekend van september zitten we in de Ardennen. Van tevoren nog maar even trainen!

Wyckel

........Of te wel de torenvalk.

Via Wim de Wit uit Sneek kreeg ik deze foto's van jonge torenvalken. Wim is een echte natuurliefhebber. Als het maar even kan is hij op het water om te vissen, maar kijkt dan altijd goed om zich heen of er nog mooie dingen te zien zijn. Zo heb ik eerder van hem al foto's gekregen van een ijsvogel en van een aalscholver met een snoek van circa 50 cm.

Deze foto's maakte hij met zijn mobiele bij de wijkpost van de gemeente Sneek aan de Wetterskipsdyk. Prachtig!

We will rock you!

Mensen, mensen, wat een thriller gisteravond in het Abe! Ik ben helemaal niet zo'n voetballiefhebber, maar ik zat op het puntje van m'n stoel. En die stoel stond in het stadion: yes, ik was erbij!

Hierbij mijn belevenissen vanuit het stadion:
De eerste helft was niet echt goed. Je miste een bepaalde gretigheid bij de spelers. Het vuur ontbrak. En zo werd het 0-1.
Dan is het rust en hoop je op één of twee wissels die het team wel aan de gang krijgen. Helaas, ook dat lukte niet echt. Ik stelde mij in op een verlies.
Het publiek, dat gedurende de gehele wedstrijd het team bleef steunen, zette 10 minuten voor het einde van de reguliere speeltijd een nu-of-nooit-liedje in. Of het nu door het publiek kwam of niet, het spel werd vrijer. En dat resulteerde 1 minuut voor tijd in een gelijkmaker. Geweldig natuurlijk. Ineens zijn er weer kansen. Stadion helemaal op z'n kop! Verlengen, penalty's en natuurlijk de terrechte spelonderbreking door Foppe himself. Iedereen kent inmiddels het verhaal.

In het stadion waren veel kinderen. Achter mij zat een jongentje samen met zijn vader. En het werd maar later en later. Het mannetje vond het prachtig, maar leverde gelijktijdig een zware strijd tegen de slaap. Een mooi gezicht. Vandaag maar even op karakter!

Na de gelijkmaker en de spelverhouding tijdens de verleningging, dacht ik:' en nu zullen we winnen ook!'. Maar vervolgens missen we (ja we: je identificeert je met het team of je het nu wilt of niet) twee penalty's voor de wedstrijd. Statistisch kan je dan alleen nog maar verliezen. Uiteindelijk volgde de verlossende zege. We've rocked you!!!

Zaterdag zit ik in ieder geval voor de tv, maar met een beetje geluk in Euroborg!

Kerkuilen

Gisteravond samen met Durk en Jappie van de Bond van Friese Vogelwachten op pad geweest voor het controleren van nestkasten voor kerkuilen. Ik ken Durk omdat hij gedurende zes weken lang ons huis heeft verbouwd samen met Fokke. Ik zou al eens eerder mee, maar toen kwam het er niet van. Maar nu was het dan zo ver. Ook Oane, een jonge fanatieke vogelaar uit Waaxens, was mee.

Doel van de controle is om te inventariseren in welke kasten jongen zitten, hoeveel en hoe oud ze zijn. Deze informatie wordt doorgegeven aan de ringers die zodoende effectiever te werk kunnen gaan. Via de ringinformatie wordt weer allerhande data verzameld die weer bijdraagt aan de bescherming van de kerkuilen.

De nestkasten bevinden zich allemaal in de nok van boerderijen. Via het uleboard (uilenbord) kunnen de kerkuilen in de boerderij komen en zoeken meestal een plekje in de nestkast die daar een paar meter achter staat. Via de zolder van de boerderij (hoogte circa 3 meter) wisten we met behulp van een ladder van 8 meter, de kasten te bereiken. Gevaarlijk werk dus! Zeker ook gezien de staat van sommige zolders.

We hebben in totaal zo'n acht tot tien uilekasten gecontroleerd en in een stuk of vier zaten jongen. De nesten variëren algemeen van 2 tot 4 jongen, maar gister hadden we er een nest bij van maar liefst 7 exemplaren! De jongste is dan nog een wollig bolletje terwijl de oudste al met de vleugels begint te slaan.

Opmerkelijk vond ik het verschil per nest. In het ene nest zijn de jongen doodkalm en verhoogt hun hartslag niet eens als gevolg van onze "menselijke interventie" en in het andere nest zijn de jongen veel meer gespannen. Dit kan ook te maken hebben met de hoeveelheid voedsel. In het rustige nest lag er namelijk nog een voorraadje muizen voor de jongen.

De ouders zijn niet altijd bij het nest. Rond 22.30 beginnen ze te vliegen en leveren ze voedsel aan voor de jongen. De maaltijd bestaat voor het grootste gedeelte uit muizen. De stand van de kerkuil is dan ook voor een groot gedeelte afhankelijk van de hoeveelheid muizen. De aantallen kerkuilen zitten in de lift, maar een strenge winter en/of slecht muizenjaar kan hier zomaar roet in het eten gooien.

Gelukkig troffen we wel een paar ouders thuis. Dit was de eerste keer voor mij dat ik een kerkuil real-life te zien kreeg. Een prachtige vogel. Wat mij betreft één van de mooisten. En het is waar wat ze zeggen: je hoort ze niet vliegen. Ze vliegen geruisloos van het ene bint naar het andere. Zelfs de boeren zelf krijgen de uilen niet vaak te zien. Eerder hoort een boer dat er uilen in de kast zitten, ze kunnen namelijk blazen en snurken.

Schoon zijn de kerkuilen niet echt. Het nest is een melange van poep, braakballen en karkassen dat zich steeds verder ophoopt. Een aantal kasten hebben we dan ook schoongemaakt.

Hieronder een kleine sfeerimpressie:

Meetnet Urbane Soorten

Vanavond samen met Rinke voor de laatste keer dit jaar vogels tellen in het kader van het Meetnet Urbane Soorten; oftewel MUS. Het MUS-project, opgezet door SOVON, loopt dit jaar voor het eerst. Het heeft als doel om de ontwikkeling van de stadvogels te monitoren.

Het project is heel eenvoudig opgezet: het gaat om drie tellingen per jaar in de periode van april t/m juli. Twee tellingen zijn vroeg en de laatste telling is op avond. Je bent verder van niets of niemand afhankelijk. Je gaat gewoon naar de aan jou toebedeelde telpunten en telt daar alle vogels die je ziet en/of hoort in exact 5 minuten per telpunt. De waarnemingen schrijf je op een lijst en kunnen later via Internet worden ingevoerd.

Afgelopen week kreeg ik de landelijke tussenstand doorgemaild:
1 Merel
2 Koolmees
3 Houtduif
4 Zwarte Kraai
5 Kauw
6 Huismus
7 Pimpelmees
8 Ekster
9 Winterkoning
10 Spreeuw

Rinke en ik tellen het gebied Singel, politiebureau, spoordok, Hemdijk, ziekenhuis en industrieterrein de Hemmen. Daarnaast zijn er in Sneek nog drie Mus-tellers actief.

De landelijke getallen zijn representatief voor ons telgebied waar wij in twee sessies al 550 vogels telden! Bijzondere te vermelden zijn de grote bonte specht, heggemus, boomkruiper en zwarte roodstaart. Deze laatste laat zich regelmatig zien en horen al zittend op de communicatiemast van het politiebureau. De zwarte roodstaart is goed te herkennen aan zijn riedeltje dat hij afsluit met een geluid dat nog het meeste op tandenknarsen lijkt.

Zaterdag klusjesdag

Zaterdag klusjesdag, althans deze zaterdag wel.
Vanochtend samen met I. de laatste boodschapjes gedaan en een kopje koffie op het terras gedronken.
Toen naar huis. Ineke heeft de keuken schoongemaakt. Ik heb een kozijn geschilderd en de heg geknipt.
Tussendoor kwamen moeke en J&T nog even langs en zij hadden een lekker gebakje van de Korenbloem meegenomen. Samen gegrinnikt om een paar zwarte gedichten van Levi Weemoedt.
Daarna heb ik de auto gewassen en van binnen schoongemaakt. We willen hem verkopen. De laatste weken ben ik op de struin voor een Peugeot 307. Ik heb mijn perfecte occassion nog niet kunnen vinden, maar dat gaat vast komen: benzine, 1.6, zwart, trekhaak, weinig km's, 5-deurs, airco en een jaar of 5/6 oud. En dat tegen een scherpe prijs, is zo'n beetje wat we zoeken.
Vanavond mogen we bij moeke eten. J&T komen ook. Ik weet nog niet wat we eten, maar lekker is het altijd!
Morgen lekker niks doen. Nog één werkweek en dan hebben we vakantie!

Gastvrij Skylge

Afgelopen dagen heb ik samen met Ineke en R&L mogen genieten van een paar dagen Skylge. Het weer deed leuk mee; zon, wind, wolken en zeemist, van alles een beetje.

Dinsdagochten vroeg (5.00 uur) opgestaan om samen met R. vogels te spotten. O.a de lepelaar, koekoek, kiekendief, tapuit en kneu lieten zich mooi zien.

Dinsdagmiddag een huifkartocht van drie uren gemaakt. De tocht voerde over heide, door het bos en langs het strand. Onderweg vertelde koetsier Ane van Puur Terschelling allerhande Terschellinger verhalen over het jutten, schipbreuk, de relatie met staatsbosbeheer en de longway. De drie uren vlogen om.

De uiensoep en de gebakken mosselen bij De Rustende Jager lieten zich heerlijk smaken. En na zo'n lange dag wil je op een gegeven moment alleen nog maar slapen. Maar niet voordat we nog even vanuit onze kamer in het Strandhotel Formerum naar de ondergaande zon hebben gekeken.

Soms valt het op dat de service bij bedrijven te wensen overlaat: winkelpersoneel dat achter de balie blijft zitten terwijl je in hun winkel staat, geen verstand hebben van het product dat ze verkopen, etc. Wat ons alle vier positief is opgevallen is de gastvrijheid van Terschelling. Strandhotel Formerum, Puur Terschelling en De Rustende Jager verdienen wat ons betreft een bijzondere vermelding. Dank voor het gastvrije verblijf!

Honore de Balzac

Vanochtend even lekker een stukje hardgelopen. Langs de Zwette naar de oude grasdrogerij, brugje over, onder het spoor door en via Ijsbrechtum, de oude dijk naar het park.

De jonge specht die ik vorige week op de oude dijk mocht begroeten, met z'n kop luid kwetterend uit het hol, was uitgevlogen. Welkom in Sneek!

Het park staat er prachtig bij. De boeren jasmijn geurt heerlijk en ook de rozen bloeien schitterend. Ik ben blij dat ons stadbestuur van ruim 100 jaar geleden het besluit heeft genomen tot het aanleggen van dit park. Ouders met kinderen, oude van dagen, jongelui, sporters, mensen met een Van-der-Wal-ijsje. Iedereen geniet op eigen wijze van het park! Zoveel moois smaakt naar meer.............Het Harinxmapark?!

Bij thuiskomst even uitgezweet in onze stadstuin waar de Honore de Balzac uitbundig staat te bloeien. Met onderstaande foto's als bewijs.

Perceptie

Soms vormt je eigen denken en perceptie een beperking, simpel weg omdat je eigen brein niet méér oplossingen ziet. Deze ervaring had ik deze week toen ik over de parallelweg fietste waar hard gewerkt wordt aan een nieuwe riolering en bestrating.

Het voetpad langs de parallelweg is in de loop der jaren schots en scheef komen te liggen door de wortels van de lindebomen. De wortels drukten de stenen omhoog. Iedere keer als ik er langs fietste vroeg ik mij weer af hoe de straaters dit op zouden lossen.
Wanneer ze de wortels aan de oppervlakte zouden kappen, is de kans groot dat de lindebomen het niet zouden redden.
Wanneer ze het pad zover zouden ophogen dat de tegels weer over de wortels gestraat zouden kunnen worden, dan zou de stoep wel een halve meter hoger komen te liggen. Dit is ook niet wenselijk.

Gister trok er een glimlach op mijn gezicht toen ik zag hoe "mijn probleem" was opgelost: er komt geen voetpad maar gras. Er is immers ook al een voetpad aan de kant van de huizen aan de parallelweg!

Met deze oplossing had mijn brein geen rekening gehouden. Maar waarom niet? De oplossing ligt immer voor de hand. Ik bedacht me dat ik mijzelf de vraag heb gesteld: 'hoe moet het pad er komen?" Degene die de oplossing heeft bedacht heeft zich eerst de vraag gesteld: "moet er weer een voetpad komen?" En dat ik de enige juiste eerste vraag.

Later herinnerde ik mij een workshop die ik eens gevolgd heb over dit onderwerp. De docent liet mij een stuk tekst lezen van 10 regels en vroeg hoe vaak het woordje 'en' hierin voorkwam. Ik gaf antwoord en hij zei: "tel nog eens". Ik telde nogmaals, gaf antwoord en hij zei: "tel nog eens". Tot drie keer toe gaf ik een ander, maar fout antwoord. Gelukkig was ik niet de enige. Een groot gedeelte van de groep was stellig overtuigd van het juiste aantal, maar had het gewoon fout. Dit is blijkbaar hoe het brein (lees: wij) werkt: we zien wat wel willen en/of kunnen zien.

Uiteindelijk is dit helemaal niet erg als je maar accepteert dat het zo is. Mensen zien dingen verschillend omdat ze er vanuit verschillende perspectieven naar kijken. Maar verschillend of anders is niet per definitie fout!

Passer domesticus

...........Oftewel de huismus. De stadsvogel bij uitstek!

Vorige week mochten oud Sneker Ralph S. en ik er een aantal begroeten toen wij op het terras van De Walrus een kop koffie dronken. Wij hadden ons koekje ter beschikking gesteld en dat viel bij de mussen in de smaak. In eerste instantie werd alleen van de grond gegeten, maar langzamerhand durfden een aantal ook bij ons aan tafel aan te schuiven.

Ik realiseerde mij dat ik dit een tijd niet meer gezien had. Ik herinner mij de tijd dat het Van der Wal Dumke, bij een kop koffie of thee, niet veilig was. In een onbewaakt moment durfden de mussen er met het volledige dumke vandoor te gaan. Maar misschien heb ik dit laatste erbij gedroomd en was het maar een stukje van het koekje...........waar het om gaat is dat er voor mijn gevoel in Sneek minder mussen zijn dan vroeger.

Nationaal onderzoek bevestigd mijn lokale gevoel: in de periode 1990-2002 is de populatie met 40% afgenomen. Door deze sterke afname is de huismus, ondanks een geschat aantal broedparen tussen de 500.000 en 1.000.000 paar, op de rode lijst terechtgekomen. Hiermee verdient de huismus het predikaat gevoelig (bron SOVON).

Ik trek mij het lot van de huismus (en andere Sneker stadsvogels) aan. Daarbij geeft onderzoek onder bewoners van grotere steden aan dat 92% van de ondervraagden vogels in de stad belangrijk vindt. De aanwezigheid wordt geassocieerd met o.a levendigheid, gezelligheid en woongenot. Vogels zijn vaak de eerste kennismaking van kinderen met de natuur. En specifiek voor Sneek: ze vangen een heleboel insecten. En dat kan best handig zijn nu we steeds dichter bij het water gaan wonen!

Gelukkig zijn er maatregelen te nemen om de stadvogels een handje te helpen. Dit heeft o.a te maken met het creëren van nestgelegenheid. Onze moderne huizen zijn voor een vogel niet meer binnen te dringen door het ontbreken van gaten, nisjes en spleten. Speciale (maar goedkope) neststenen of dakpannen kunnen uitkomst bieden.

Geen woorden maar daden..............deze week heb ik een gesprek met Djoke de Jong en Folkert de Boer van de Commissie Stadsontwikkeling en Milieu. Ik denk dat wij gezamenlijk mooie dingen kunnen doen voor de Sneker stadsvogels, wat mij betreft in een neo-bestuurlijke samenwerking tussen vrijwillige specialisten en de gemeente!

Oude ambachten, deel 1

Het hekje tussen ons huis en dat van de buren is niet meer zo best. Het is zelfs zo 'niet meer zo best' dat mijn buurvrouw er laatst doorheen zakte en achterover onze tuin in rolde. Het was duidelijk: er moest iets nieuws komen.

En zo kwamen buur en ik bij siersmederij Visser, gevestigd in een prachtige boerderij in Uitwellingerga, aan het water, met een beste lap grond. Visser zelf was aan het grasmaaien: 'met suk weer bliefst bezig'.

'Wer ken ik jim met helpe', vroeg Visser enthousiast? Wij vertelden Visser wat er gebeurd was en wat we zochten.

'Hè jim al wat in gedachten?' We lieten Visser een printje zien van een hek waar buur en ik (en onze vrouwen) het overeens waren dat het moest worden. Visser keek op het printje en keek ons daarna doordringend aan. 'Wer wone jim?'...........'Schoolstraat'?.......'Dan must niet sun protserich hek nimme, dat past helemaal niet!'

Visser wist precies waar we woonden, want hij had hier vroeger op de ambachtsschool gezeten. Daarnaast wist hij zo'n beetje alle sierhekken in de buurt te benoemen.

Visser adviseerde ons een hekje met een dubbele boog. En ik moet toegeven, Visser had er wel kijk op. Je zag gelijk dat het hekje mooi zou staan. 'Al ried ik met 120km bij een hus langs dan noch ken ik sien of het hek bij het hus past'. Uit iemand anders mond had dit misschien arrogant geklonken, maar Visser had gewoon gelijk. Het gelijk van de vakman.

Over een paar weken is het hekje klaar.............