donderdag 27 september 2007

Oude ambachten deel 1,5

Zo heb je niks en zo heb je alles. Vandaag zijn zowel het hekje als de glas in lood ramen afgeleverd.

Het hekje is wel wat later dan gepland want dat zou voor de bouwvak al klaar. Maar goed, maakt niet uit. Het is in ieder geval goed geslaagd. Ik zal 'm binnenkort met mijn buurman te plak sette.

Ook de glas in lood ramen zijn goed geslaagd. Vooral de vlakverdeling is van tevoren moeilijk te bedenken en voor te stellen. Maar de maker van de ramen, Menno Groenveld van ambachtelijk glasatelier Roodehaan, heeft ons hierin prima geadviseerd. Ik heb de ramen al even gepast en die zitten prima. Dat komt bij glas in lood ramen nogal precies omdat je bij de doorkijk (dus tegen de glaslat aan) een strookje lood wilt zien. Het raam zit dus eigenlijk maar zo'n 5mm in de sponning. Voor de rest moet je 'm met houtblokjes op z'n plaats houden en dan met de glaslatten vastzetten. Dit is nog wel even een klusje schat ik zo in.


De aankomende dagen ben ik ut fietsen in de Ardennen met de mannen. Het weer lijkt niet te best, dus dat zal wel een beste drekbende worden. Heerlijk!

zondag 23 september 2007

The early bird

Morgenstond, schreef Henk vd V. deze week op zijn weblog. Het is nu 10.00 uur en ik ben alweer terug van mijn hardlooprondje. Het ging lekker. Onderweg zag ik nog een groepje putters in een maisveld. Ze zullen hier en daar wel een stukje maïs meepikken.

Gister zei Gerrit Hiemstra al dat het een mooie morgen zou worden en hij had/heeft gelijk. Dauw op het land, zonnetje erbij en de frisheid van de nacht nog aanwezig. Het is per slot van rekening herfst. Wanneer ik soms te lang op bed blijf liggen kan ik rond dit tijdstip ook balen, omdat ik dan het mooiste gedeelte van de zondag heb gemist. En die krijg je niet meer terug!

Ik zal straks mijn mountainbike even afstoffen en invetten. Vrijdag vertrekken we met "de mannen" naar Vielsalm voor een weekendje fietsen. Met uitzondering van 1 rit in de bossen van Appelscha, is het een jaar geleden dat ik op de mountainbike zat. We zullen zien.

De Engelsen hebben overigens ook een mooi spreekwoord voor het Nederlandse "morgenstond heeft goud in de mond: "the earlybird catches the worm". Prachtig!

woensdag 19 september 2007

De een zijn dood,........

Met dat gevoel zaten B. en ik gisteravond in het Aquaverium in Grou. Daar werden gisteravond een aantal woningen geveild; vrijwillig of wat minder vrijwillig wanneer de rekeningen niet betaald waren. Wij wilden gewoon 's even kijken hoe het er bij zo'n veiling aan toe gaat.

De parkeerplaats van het Aquaverium was royaal bezet met dure bakken. Maar het was ook weer niet zo dat mijn bescheiden middenklasser er negatief uitsprong. De zaal was goed gevuld met makelaars, particulieren, bankers, handelaren, strijkgeldstrijkers, gedupeerden en geïnteresseerden. Het aantal linke loetjes was helaas wat laag. Daar hadden we eigenlijk wel wat meer van verwacht. Ook van hoog opgelopen gemoederen was geen sprake. Het is dus eigenlijk gewoon een beetje een saaie boel. Na drie woningen hadden we het wel bekeken.

Het principe is simpel. Bij opbod komt een prijs tot stand voor een woning, net als op een normale veiling. Degene met het hoogste bod komt naar voren en toont zijn kredietwaardigheid. Vervolgens wordt dezelfde woning bij afslag geveild. Stel dat bij opbod een prijs van 100.000 euro tot stand is gekomen. De veilingmeester begint dan bij 200.000 euro en telt naar beneden. Degene die, bij een bepaalde prijs, als eerste "mijn" roept is eigenaar van de woning. Als er niemand "mijn" roept is de persoon met het hoogste bod bij opbod de nieuwe eigenaar.

Een bijzonder fenomeen bij zo'n veiling is de strijkgeldstrijker. Zo iemand zit er niet voor een woning, maar voor het strijkgeld. Het strijkgeld is voor diegene die de hoogste prijs biedt bij opbod. Maar vervolgens hoopt ie dat er iemand een hoger bod biedt bij afslag. Anders is ie eigenaar van de woning. Dat is het risico. De strijkgeldstrijker wordt dus eigenlijk betaald voor het opdrijven van de prijs.

zondag 16 september 2007

Spreeuwen


De Schoolstraat staat bekend om z'n tulpenbomen. In het vroege voorjaar is het hier een pracht van witte bloemen. In het najaar vormt de tulpenboom rode vruchten. Deze zijn bij spreeuwen zeer in trek. Met tientallen tegelijk bestormen ze de bomen en eten aan deze vruchten.

Het is de tijd van het jaar dat de spreeuwen grote groepen vormen die zich klaarmaken voor vertrek. Hier in de stad zijn deze groepen zo talrijk dat ze complete bomen vullen. Er is in zo'n boom niet een zitplaats meer over. Daarnaast zijn er de spreeuwenwolken: duidzenden spreeuwen die als 1 door het luchtruim dansen.

Wat mij ook opviel is dat de spreeuwen hun winterkleed weer hebben met de witte spikkels. Zo vind ik ze eigenlijk het mooist.

vrijdag 14 september 2007

Tijd van komen, tijd van gaan

Gisteravond had ik een afscheidsfeestje van mijn collega Appie in Luwadden. Ook heb ik zijn nieuwe woning even kunnen bekijken in een groene wijk aan de Dokkumer Ee. Een daalders plakje! Ook al is het dan in Luwadden.



Appie is drie jaar geleden bij ons komen werken. Hij heeft een tijdelijk contract tot 1 oktober. Door omstandigheden kan dit helaas niet verlengd worden. Jammer, want wij moeten een gouden collega missen. Gelukkig hoeft hij niet thuis te zitten, want hij kan gelijk aan de slag bij een adviesbureau.

Appie, veel succes en we zien elkaar! Gangsters are always in charge!




zondag 9 september 2007

Droge foetsjes

De aflopen dagen binne I en ik even de hort op weest. Twee nachtjes in een hotel in Bergen (N-H). Omdat we pas in de middag werden verwacht hewwen we foar de touristische route kozen. En dat betekende in ons geval al koffie bij het monument op de dijk. Ik was dear nog nooit weest, maar het was een leuke ervaring. Ik dach altiid dat het restaurant in dat torentsie sat, maar het zit d'r onder. En ut is maar klein.

Het mooiste van het restauratsie fien ik al het foto en kaart materiaal aan de wanden over het inpolderen, de aanleg van de dijk, de dijk in strenge winters, etc. Als je dat zo allemaal besien binne we ok maar een ijverig volkje. Altijd in de weer tegen het water: landwinnen, inpoldere, dieken anleggen, droogmalen, etc. Su weet ik nu dat ons Skiphol 4,5 meter onder zeeniveau leit en ook een gedeelte van Amsterdam leit onder dit niveau. Maar tegenwoordig realiseer je je dit niet meer zo. We vertrouwen op onze ingenieurs, dijken en gemalen. Suveul zelfs dat we in zuid hollan een wijk gaan bouwen in een polder diet 8 tot 9 meter onder zeeniveau leit. Binne we dan nog wel goed bezig, vraag ik mie auw?

Bij Petten hewwe we de Hondsbosche zeewering even bekeken. Een dijk van 12 meter hoog als verbinding tussen de duinen. Op de basisskoal moest ik dit altiid lere, maar ik dacht ok mar us even kieken wat dit in 't echt is. Dit voorjaar is de dijk verzwaard vanwege de steeds hevigere stormen.

Even verder op, bij Schoorl aan zee, hewwe ze het duin juist doorbroken. Su ken 't water bij springtij achter de duinen komen. Dit mut weer een positief effect hewwe op de plantsjes en vogeltjes. S'un soort expiriment doen se ok op Skylge. De laatste duinen bij de Boschplaat worden ook niet meer onderhouden: wind en water hewwen hier vrij spel.

dinsdag 4 september 2007

Bijen

Maandagavond was ik uitgenodigd bij mijn collega M. Hij woont op een prachtige locatie in Z-W Friesland en heeft daar een aantal bijenkast. Afgelopen weekend had hij deze kasten teruggehaald uit Flevoland. De bijen hebben zich daar de afgelopen periode tegoed kunnen doen aan de Akkerdistel. Gisteravond hebben wij de volle honingraten uit de kasten gehaald en legen terug geplaatst. Binnekort wordt de honing eraf geslingerd. Een mooie ervaring om eens mee te maken. Zeker gezien het feit mijn plannen om zelf bijen te gaan houden. Helaas heb ik ook kennis gemaakt met een minder prettige kant van deze hobby. Inderdaad, bijen kunnen steken. Maar ze doen dit eigenlijk alleen als ze klem zitten.






zondag 2 september 2007

Su het ut weest en su wurd ut


Een mooie foto van de Parallelweg stond er in de Sneker van afgelopen donderdag. 's Ochtends op weg naar station Noord, fiets ik hier altijd langs. Het is een mooi stukje Sneek, maar vooral hangt er een rustige sfeer. Mensen die de hond uit laten, vogels op zoek naar een wormpje en katten op zoek naar een vogeltje. Maar ondanks deze fijne sfeer zie ik er nooit mensen even zitten meimeren op een bankje. Ikzelf doe dat ook niet ondanks het feit dat het bij mij om de hoek is. Waarom niet? Het gebied nodigt niet echt uit.

Dit stukje Sneek kunnen we dus inderdaad nog mooier maken, dat ben ik met de schrijver van het stukje (Vereniging Historisch Sneek) eens. Het is een stukje Sneek met potentieel, dat er nu nog niet volledig wordt uitgehaald. Daarmee is het nu niet meer dan een veld om de hond even uit te laten. Wanneer we hier een stadspark(je) in zouden richten ontstaat hier een prachtig 'kuierke'. Deze is eventueel te combineren met het schelpenpad aan de andere kant van het spoor.

Vroeger stond er aan de rechter kant van dit gebied ( aan het einde van de Kapelstraat) een school. Deze is begin dit jaar gesloopt. Wat ik er van begrepen heb zou hier een tandartsen praktijk moeten komen. Later heb ik, meen ik, gelezen dat de gemeente iets dergelijks hier niet inpasbaar vond. Volgens mij ligt hier een mooie kans om de Snekers tot in lengte van dagen een mooi stadsparkje te geven. Ook voorkomen we dat eventuele toekomstige stadbesturen, onder druk van een grote vraag naar woningen maar beperkt aanbod van bouwgrond, dit 'onbestemde' stukje Sneek bestempelen als niet waardevol. Die waarde moeten we het nu gewoon geven.
















De laatste regel van het stuk valt mij op:'We wachten het af'. Ik ben chronisch positief. Je zou dit op kunnen vatten als een kwaliteit, maar eigenlijk is het een beperking. Ik kan niet anders. Afwachten is dus niet mijn ding. Stuur mij een mailtje wanneer je bereid bent om gezamenlijk te gaan kijken wat de mogelijkheden zijn om de handen op elkaar te krijgen. Het zou leuk zijn als we t.z.t. (maar hopelijk niet te snel) afscheid kunnen nemen van onze burgemeester met de opening van het Parkje van Brok. Niet waar?!