Afscheid, herstel en distelvinken

Vanochtend geen rondje Scharnegoutum, maar een "hersteltraining" langs een stukje van de rondweg. Gisteravond hebben we met z'n allen afscheid genomen van Paula en Ralph. Zij vetrekken 5 januari voor twee jaar naar Taiwan. We begonnen gister in de namiddag in de Draai met een borrel om vervolgens bij Cook en Ny te gaan eten. Rond middernacht waren we weer thuis en toen ik mijn hoofd op het kussen legde zag ik de wijnflessen nog voorbij komen. Vandaar het korte rondje.

Mijn hardlooprondje varieert, maar eindigt eigenlijk altijd in het Wilhelminapark. Daar zag ik vanochtend groenlingen, twee koperwieken en een groepje putters. Deze laatste is een leuk kleurrijk vogeltje. In het boek 'Vogels in volksgeloof, magie en mythologie' dat ik voor mijn 30-ste verjaardag kreeg, las ik een leuk verhaaltje over hoe 'ie aan deze kleuren is gekomen:

Het puttertje, dat zich bescheiden op de achtergrond had gehouden, presenteerde zich als laatste en duidelijk te laat. Doch de goede God deed zijn best en schraapte alles wat over was bijeen. Hier en daar waren er nog wat restjes overgebleven in tubetjes en potjes en zo komt het dat de putter van elke kleur een veeg kreeg met het penseel.

De putter, ook wel distelvink genoemd, werd veel in kooien gehouden juist vanwege de mooie kleuren. Ook was het mogelijk om deze vogel trucjes te leren. Er waren in Nederland putterskooien bekend waarin de vogeltjes zelf hun eten en drinken in emmertjes omhoog trokken. Hier heeft het vogeltje dan ook de naam putter aan overgehouden (het putten van water).